Emil Zegadłowicz

Najpiękniejszy wiersz

Miła moja kładzie się spać,

bardzo po nocy miłosnej zmęczona —

— skośny zachód złoci się jak bursztyn,

w którym słońce zadymione kona.

Piszę wiersz ten... "może ci przeszkadzam — ? —"

ach! przeciwnie! — dość z tymi rymami!

— wiersz dokończę szczęśliwiej i lepiej

na Twych wargach moimi wargami.

Przywitanie

Emil Zegadłowicz

Po tak długich miesiącach

po tak strasznej rozłące —

jakie oczy masz modre,

jakże usta gorące! —

Więc to prawda! — więc jesteś — ? —

— więc dotykam Cię żywą,

istniejącą jak życie

i jak życie prawdziwą — ? —

Klękam — stopy Twe kładę

na mą głowę schyloną —

palce moje są zimne —

myśli huczą i płoną —

Klękasz drżąca koło mnie —

modlimy się do siebie —

— staliśmy się bogami

— zamieszkaliśmy w niebie -

"Szał"

Gdy mi nagle zarzucasz nogi na ramiona

wrzącej w żyłach rozkoszy warem rozogniona -

gdy ręce moje, węże oszalałe żądzą,

po udach Twych i brzuchu ślepe, gniewne błądzą -

gdy Twe trzewia nasienia opryskuje wrzątek,

gdy krzyczę żeś Ty wieczność, koniec i początek -

gdy wołam: daj mi oczy! daj mi Twoje oczy! -

- ziemia zrywa praw łańcuch i w bezkres się toczy

z świstem, z łopotem, z hukiem! - ziemia - klacz chutliwa

pędzi! tętni! - a nad nią skier pienistych grzywa!

Do grzbietu jej przywarci, przemienieni w jedno,

lecimy w zawierusze gwiazd w groźne bezedno!

Dziewięciosił

Dziewczyno! — Noce nieprzytomne,

dziewięćkroć spięte żądzą ciał!

Noce szczęśliwe, przeogromne,

straszliwy krzyk! tętniący szał!

Ust krwawe zwarcie, źrenic mowa,

biódr wrosłych w siebie mocny splot —

jękiem splątane, czułe słowa

i włosów Twoich suchy pot!

Znużonych krótki sen nas zmaga —

lecz nagle budzi żądzy głód —

i znów pode mną leżysz naga

w tym podniesieniu cudnych ud.

Wpierw tajemnicę Twoją pieszczę

szaleństwem szybkim warg i ócz —

palcami wołam w Tobie dreszcze,

pożarem: wyżej biodra złucz!

Wsysam się w płatki Twe różowe —

— pieszczota, zalew krwi — aż ból!

— wtulam w Twój przepych skwarną głowę,

na wargach czuję krew czy sól —

Jesteś zjawieniem z mórz zrodzonem,

wstałaś, Afrodis, z wód i zórz —

przeto tak pachniesz burz ozonem

i słona jesteś ciszą mórz.

Płomienną lawą kasztanową

tryskam jak wulkan w głąb Twych trzew

a nad zapachem drży echowo

dionizyjski, winny śpiew!

Euoi! — — i znów się szał rozpłoni,

bo piję wciąż, z rozkoszy mrąc,

z wnętrza Twej cudotwórczej dłoni

nieustającą siłę żądz.

Gałązka jodłowa

Upuściłaś odchodząc gałązką jodłową

u progu mojej chaty; znalazłem ją rano

i podniosłem skwapliwie, jakby dobre słowo,

które żniwiarzom zbożnie na szczęście wołano.

Wszystko mi przypomniała ta gałąź zielona

jak kolęda, co wskrzesza dnie młodości zbiegłej —

więc z dziecięcą radością wziąłem ją w ramiona

dziękując progom, że ją przed wichrem ustrzegły.

I tak mi się wydało, że ciebie w dom niosę —

i bałem się niebacznie z igieł strącić rosę,

bo była jak łza twoja po szczęścia podróży.

Schowałem skarb bezcenny między księgi moje;

może, gdy przyjdą trwogi, bóle, niepokoje —

jasną i szczęsną dolę znowu mi wywróży.

Gdziekolwiek

Gdziekolwiek zwrócę oczy — widzę tylko Ciebie!

łąką jesteś i rzeką i słońcem na niebie.

Gdziekolwiek słuch skieruję — Twój głos jeno słyszę

— jeśli nawet jest ciszą, ja słyszę tę ciszę.

W powietrzu, na ulicy, na miedzach i grapach

niebo i ziemia mają Twego ciała zapach.

Wargi moje miód znoszą z miodzistych wyrębów —

to smak krwi Twej żywicznej i smak Twoich zębów.

W dolinach zbożne łany, czy na szczytach chmury —

wszystko ma wonną słodkość i czar Twojej skóry.

Ruchy gwiazd i atomów, pieśń i wszelkie życie

reguluje rytm krwi Twej. Twego serca bicie.

Myśl moja Twej postaci wyrasta amforą,

uczucia kształt kwiecisty rąk i nóg Twych biorą.

Tajemnica rozkoszą i szałem spowita

o jutrzni ponad światem różami zakwita.

https://milosc.info/emil-zegadlowicz/